Spectroliet

10 augustus 2008, 22.10u.

Thuis zitten we gezellig samen tv te kijken als plotseling mijn mobiele telefoon afgaat. Ik denk nog, jeetje wie belt er zo laat, zeker weer een of andere telefonische enquete.
Het enige wat ik versta is, transplantatiecoördinator Leuven, en mijn hart begint te bonken. "je raadt het zeker al"klinkt er aan de andere kant van de lijn. En mijn vraag"ben ik eindelijk aan de beurt"wordt bevestigend beantwoord. Er zijn perfecte organen voor me, als de kruisproef goed is, zal de transplantatie vannacht of morgenvroeg plaatsvinden. Hoelaat kan ik aanwezig zijn. Ik werp een snelle blik op de klok en schat in rond middernacht kan ik er zijn. Snel mam en pap gebeld die dus bij vrienden zijn. Mam begint van spanning te huilen en ik ben alleen maar blij.
Een klein half uur later zijn we onderweg. Ik heb een koffer ingepakt, maar realiseer me onderweg dat ik alleen een nuttige tandenborstel heb meegenomen en de rest zit er allemaal onzin in!

Klokslag 00.00u komen we aan in het UZ Gasthuisberg Leuven. Ik word opgehaald en er wordt een buikfoto en longfoto gemaakt. Vervolgens worden we naar de afdeling gebracht en naar het kamertje dat de komende periode mijn thuis zal zijn.

Er wordt bloedgeprikt. 2 nierbakjes(van die grijze spuugbakjes) vol met buisjes worden er afgenomen. Hoeveel het er zijn? Na de 25ste ben ik de tel kwijt geraakt. We waren mischien even over de helft.
Een deel van deze buisjes zou voor de kruisproef naar Mechelen worden gebracht. De rest werd ter plaatse onderzocht op virussen bacteriën en allerlei andere zaken die onderzocht moeten worden vooraleer de transplantatie kan plaatsvinden.

Toen werd het wachten op bericht uit Mechelen. Ondertussen werd ik geschoren, moest ik me gaan douchen en kreeg ik een operatieshort aan. Mocht er groen licht komen dan was dit al gebeurd.

Om half 4 inde ochtend kwam de verpleegster Tine naar mijn kamertje met de mededeling:"Het gaat door!!". Het enige wat ik zei was:YES!

Om 5 uur kreeg ik een infuus, ik had uiteraard de nodige voorzorgsmedicijnen nodig. Antibiotica, immunosuppressiva en andere "troep". Ik werd er hondsberoerd van, want alles moest in rap tempo mijn lichaam gepompt worden. Tegen de misselijkheid kreeg ik weer een ander infuus.
Om 8 uur werd ik opgehaald voor de O.K. Mijn ouders en dochter gedag zwaaiend en nog even zeggend:"over een tijdje zien jullie een nieuwe Claudia" werd ik weggereden.
Uiteindelijk duurde het nog tot 9 uur voor ik de O.K. werd ingebracht en mocht plaatsnemen op de operatietafel.
Er werden allerlei vragen gesteld of ik al eerder een buikoperatie had gehad, allergisch was en dergelijke. Ik heb wel nog gemeld dat ik bang was voor pijn en voor misselijkheid bij het wakkerworden. Daarna kreeg ik een mondkapje en was zo vertrokken. Het enige dat ik weer is wakker wordend met de woorden van een verpleger of arts dat ik niet zo moest vloeken, oeps. Sorry, maar ik weet er echt niks van!

Ik ben best lang in slaap gehouden, maar uiteindelijk werd ik wakker en werd de beademingsbuis uit mijn luchtpijp gehaald. Meteen daarna werd ik met een aantal paar handen neergeduwd in mijn bed, ik wilde blijkbaar opstaan. Dat was uiteraard niet verstandig, ik moest immers 5 dagen plat blijven liggen. Dit om de alvleesklier te laten hechten aan mijn dunne darm. Om half 12 in de avond werd ik teruggebracht naar mijn kamer, heb mijn ouders gebeld en ben weer in slaap gevallen. De operatie had in totaal een ruime 7 uur geduurd. De rest van de tijd was ik slapende gehouden.
Op dinsdag de dag na de operatie was ik brak, ik had geen pijn was niet misselijk, maar had het gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden.

Mijn ouders zijn die dag 10 minuten bij me kunnen blijven, zo moe van de narcose was ik. De rest van de dag heb ik weer geslapen.
Elke dag ging het wat beter, voelde ik me beter en sliep ik minder. Al die tijd kreeg ik kunstmatige voeding door een infuus, mocht niet eten of drinken, of bewegen. Gewassen werd ik d.m.v. een soort hangmat waarin ik werd opgetakeld.

Dag 6 mocht ik het bed uit, ik was megaduizelig van dat liggen en werd door 2 verpleegsters ondersteund. Daarna mocht ik in een stoel gaan zitten en dat deed me enorm goed. Ondertussen heb ik lekker even aan de laptop gezeten.
De verdere dagen ging het steeds beter, ik knapte zienderogen op en mocht langzaam weer gaan eten.Er werden een voor een de 26 infuuszakken die ik had, afgekoppeld. 14 dagen na de transplantatie had ik nog 1 drain ( van de 7) waarmee ik uit de O.K. Kwam. Helaas bleef deze erg lang zitten en uiteindelijk bleek dat ik een lekje bij de nieuwe pancreas had. (deze was aangesloten op mijn dunne darm.) Ik werd weer aan de kunstmatige voeding gelegd, mocht niks meer eten of drinken, mijn darmen werden weer stilgelegd en ik had weer insuline nodig via de pomp. Ik voelde me vreselijk depressief! Het ging zo goed......

meer--->